कविता : भोकको दर्शन

हजारौं पैतालाले

किचिएको-

कुनै एक चौडा सडकमा

मसिनो धुलोको कण जस्तो

म एक लाचार समय बाँचिरहेछु

हरेक ब्युझनमा

आँखा अगाडि पर्खिरहेछु

पेट टन्न अघाएर डकारेको पल

पृथ्वी टेक्न हतारिएको

एक भ्रुणको जस्तो-

म प्रत्यक यस्तै यी दिन बाचीरहेछु ।

ओहोर दोहोर गर्नेहरु

कोहि मोल बुझिदिन्छन कि सिक्कामा,

मेरो गरिबीको ?

थोत्रो कुच्चिएको

मेरो अनुहार जस्तै कचौरामा

म हरेक कोहि सङ

– आजको साझ मागिईरहेको छु ।

अँध्यारो बाच्नु पनि बडा भयावह हुने

रहेछ 

म कुनै एक बिहान कुरिरहेछु

यसरी जन्मनुको उज्यालो पनि

झन डरलाग्दो हुनेरहेछ ।

म एक आरामदायी चिहान कुरिरहेछु

एक्लो छैन म यो दुनियाँमा

भोकले मलाई राम्ररी चिनेको छ

रोगले पनि –

बेला बखतमा हालखबर सोधिरहन्छ

दुःख पिडा त झन आफ्नै छिमेकि हुन 

सधैं अंगालो हालेर बस्छन

अन्त नखोज मलाई मार्क्सवादीहरु हो

तिम्रै आलिसान घरका गेटहरुमा

मैलो च्यादर ओढेर –

म एक साम्यवादि समाज पढिरहेछु ।

(अर्जुन आर्चाय एक वाल साहित्यकार हुन )